باسمه تعالی
به نظر میرسد موج شکل گرفته در دولت تدبیر و امید، به سلامت و صنعت دارو نیز کشیده شده است. صنعت مریض داروی ایران که از تحول نظام سلامت نیز چیزی نصیبش نشده است چشم امیدش را به خارج از کشور بسته است. چشم امیدی که امید نا امیدی از آن داریم. تجربه نشان میدهد هرگاه چشم امید به خارج از کشور بستهایم، کاری جز خالی کردن خزانه دولت و دراز کردن دستمان جلوی بیگانگان عاقبتی برایمان نداشته است. دولتها آمدهاند و رفتهاند و به جای اصلاحات درست و درمان، تنها راهکار را رقابتی کردن بازار دانستهاند، آنچیزی که در غرب مدتهاست رنگ خود را باخته است. یک روزی در کشور تلویزیون تولید میکردیم از شهاب گرفته تا صنام که با واردات بی رویه رو به ورشکستگی گذاشتند. اگر سری به بازار بزنید خبری از تولید داخلی نیست. این همان راهی است که به نظر میرسد صنعت دارو در پیش گرفته است.
باز شدن بازارهای ایران به روی رقبای خارجی، و ورود سیل آسای شرکتهای غولپیکر غربی به ایران مجال نفس کشیدن را به تولیدکنندگان داخل نخواهد داد. اینجاست که باید مسئولین کشور چشم به داخل و تحول درونزا بدوزند تا به خارج. هر چند ما مخالف واردات نیستیم؛ بلکه به نظر میرسد اگر نکات زیر در نظر گرفته نشود همان بهتر که دلالبازی امروز در کشور حاکم باشد تا اینکه کل صنعت به باد فنا گرفته شود: